7.

Rosabelle

Zatrzymuję się dopiero, gdy las staje się tak gęsty, że nie mogę normalnie biec. Spoglądam w niebo. Liście zasłaniają mi widok, ale gdzieś spomiędzy nich prześwituje słońce. Nie wiem, jaka jest pora dnia. Zatraciłam się w biegu, nie zważając na nic. Jestem głodna i zmęczona. Twarz  i ręce mam całe poranione przez gałęzie. Ledwo trzymam się na nogach. Nie mam pojęcia, jak zdołałam tyle przebiec. Jednak osiągnęłam cel. Napięcie ze mnie zeszło, wszystkie emocje się ulotniły. A przy okazji zrobiłam sobie dużą przewagę. Gdziekolwiek są, nie dogonią mnie tak szybko.

Wchodzę na pierwsze lepsze drzewo i siadam. Na ziemi już nie bardzo da się to zrobić. Krzaki i ciernie skutecznie to uniemożliwiają. Wyjmuję z plecaka butelkę i piję. Wylewam trochę wody na jedną z bluzek i wycieram nią twarz. Piecze przy zetknięciu z płynem, ale muszę ją trochę umyć. Przemywam też ręce. Są całe w zadrapaniach. W kilku miejscach wbite mam jakieś kolce. Wyciągam je. Nie wiem jak to zrobiłam, że nic nie czułam.

Bardzo brakuje mi tej rzeki. Ale nie mogę się wrócić. Zresztą to za daleko. Postanawiam z godzinkę odpocząć.

Powoli jem jedną z ryb. Rozglądam się dookoła. Nie ma nic oprócz drzew, krzaków, wszędzie liście, pnącza, ciernie. To ta część puszczy, o której wspominał mi dziadek. To ta część, o której zawsze mówiła mama. Łapczywie dopijam wodę i wrzucam pustą butelkę do plecaka.

Schodzę z drzewa i ruszam dalej. Przedzieram się przez krzaki i ciernie. Ranią mi ręce i twarz. Staję na chwilę i wyciągam z plecaka bluzę. Zakładam ją, a na głowę zarzucam kaptur. Idę dalej z pochyloną głową. Próbuję odgonić wspomnienia, ale nic z tego. Przypominam sobie jak prowadzili mnie na egzekucję. Egzekucję mojej rodziny. Egzekucję, która śni mi się każdej nocy.

Gwardziści przepychali się przez tłum, ciągnąc mnie za sobą. Wtedy jeszcze nie byłam aresztowana, ale Flaj koniecznie chciał, abym to zobaczyła. Całą drogę na plac myślałam nad tym jak to jest być takim gwardzistą. Zastanawiałam się, czy ci mężczyźni w ogóle mają jakieś uczucia, czy ich cokolwiek obchodzi, czy po prostu idą ślepo za rozkazami swojego przywódcy. Pamiętam, jak chciałam o to zapytać jednego z nich. Ledwo pociągnęłam go za rękaw, a już zostałam uderzona. Nie patrzył na mnie jak na równego sobie. Widziałam w jego oczach pogardę. Byłam tylko kolejnym rozkazem, który wykonywał. Dostałam swoją odpowiedź. Pamiętam jak długo bolał mnie policzek i moja urażona duma. Kazali mi iść ze spuszczoną głową. Miałam sprawiać wrażenie smutnej, przybitej i winnej. Wszystko na pokaz. I faktycznie na początku tak robiłam. Ale nie miałam zamiaru dać sobą pomiatać przez cały czas.

Gdy doszliśmy już na środek placu, gwardziści odstąpili ode mnie na jakiś niewidzialny znak. W tym samym momencie tłum rozstąpił się, a środkiem zaczęli iść nowi strażnicy wraz ze skazanymi. Pamiętam, że chciałam do nich podejść, ale mi nie zezwolono. Nie mogłam pozwolić im odejść bez pożegnania. Szybkim ruchem wyjęłam miecz z pochwy gwardzisty, który mnie uderzył. Spojrzał na mnie z wyższością, jakby był pewny, że nie umiem się nim posługiwać. Cały czas na niego patrzyłam, więc widziałam jak delikatnie wykrzywił usta. Na ten znak reszta jego kompanów wyciągnęła swoją broń i zbliżyła się do mnie. Mężczyzna uniósł brwi, jakby mówił: „I co teraz?”. Ale nie mógł wiedzieć, że uczono mnie walki.

Widziałam zaskoczenie wymalowane na jego twarzy, kiedy jeden z jego kolegów się na mnie rzucił, a ja nie odwracając się od niego, odparłam atak tamtego. Gdy trzeba było walczyć, wszystko wokół mnie traciło znaczenie. Nie słyszałam niczego oprócz świstu powietrza przecinanego ostrzem miecza i szczęku żelastwa, kiedy bronie już się ze sobą zderzyły. Nie widziałam niczego, oprócz przeciwnika. Wszystkie moje zmysły nagle się wyostrzały. Dziadek często mówił, że powinnam się urodzić chłopcem. Wtedy miałabym szansę rozwijać swoje zdolności. Jako dziewczyna musiałam się raczej z nimi kryć. Kobiecie nie przystoi walczyć. Jak ma zostać gospodynią i matką, jeśli ciągle biega z mieczem? Jak ma nauczyć się gotować, szyć, jeśli woli wykonywać męskie zajęcia?

No cóż, zawsze byłam buntowniczką. Owszem starałam się jak najwięcej przebywać z mamą i uczyć się wszystkich czynności, które później pozwolą mi prowadzić dom, ale najbardziej zawsze czekałam na lekcje z dziadkiem. Chodziliśmy na łąkę na skraju lasu, tak by nie widziało nas zbyt wiele osób i ćwiczyliśmy.

Nigdy nie myślałam o przyszłości. Żyłam z dnia na dzień, martwiłam się co najwyżej o kolejny dzień, bo wymagała tego ode mnie szkoła, musiałam się przygotowywać na lekcje. Ale nigdy nie myślałam o tym, co będzie za tydzień, za miesiąc, za rok. Dlatego tak ciężko było mi z nauką gotowania, szycia, prania. Kiedy walczyłam, cieszyłam się chwilą. Nie obchodziło mnie, do czego mi się to przyda, robiłam to, bo to lubiłam. Nigdy nie myślałam o tym, że kiedyś będę musiała wyjść za mąż, że będę miała dzieci. A teraz jest już za późno na to wszystko. Dopiero śmierć bliskich, nauczyła mnie patrzenia w przód. Musiałam nauczyć się myśleć o przyszłości, inaczej bym nie przetrwała.

Czasem żałuję, że byłam taka uparta. Mogłabym teraz żyć spokojnie w Illiwe jak wszyscy inni. Mogłabym spędzać wieczory z rodzicami i siostrami, tak jak dawniej. Mogłabym już zakładać własną rodzinę. Mogłabym być szczęśliwa.  A przez mój upór straciłam to wszystko. Nigdy już nie będę w pełni szczęścia, w moich oczach zawsze będzie widoczny ból, zawsze będę czuła się winna.

Czasem myślę sobie, że zostałam stworzona do wyższych celów. Są tacy ludzie, których zadaniem jest założenie rodzinny, są tacy, którzy mają bronić ojczyzny, tacy, którzy będą władcami, są też tacy, którzy mają zginąć. Każdy ma swój cel, jest częścią jakiegoś większego planu, o którym nie wie. Być może moim zadaniem było poświęcenie. Może miałam podarować swoje szczęście całemu państwu. Czym jest jeden człowiek wobec tysięcy innych? Myślę, że ten, kto ułożył ten wielki plan, wiedział doskonale, na co nas stać. Wiedział, co każdy z nas zniesie, a co go przerośnie i dał nam odpowiednie zadania. Może to właśnie one mają z nas uczynić lepszych ludzi. Może to dzięki nim mamy przezwyciężyć strach. Może to przez nie odkryjemy, kim naprawdę jesteśmy.

Na placu zapanowała cisza, wszystkie oczy były zwrócone na mnie. Nie przejmowałam się tym. Wszyscy gwardziści nadbiegli z pomocą. Nie widziałam w tym sensu. Wystarczyłby jeden czy dwóch, którzy mieli choć trochę sprytu i umiejętności. Ale oni wszyscy byli zbyt pewni siebie. Wymachiwali mieczami wszędzie dookoła, ale żaden z nich mnie nie trafił.

Miałam dosyć tej zabawy. Podcięłam im nogi i wykorzystałam chwilę nieuwagi chłopaka, który mnie wcześniej spoliczkował, żeby ranić go w ramię. Wiedziałam, że to bardzo urazi jego dumę i będzie wściekły, ale miałam to gdzieś. Sam się o to prosił. Powinno mu być wstyd, że zwykła dziewczyna z ludu raniła go i to jego własnym mieczem.

Wśród żołnierzy wybuchło tak wielkie zamieszanie, że zdążyłam dobiec do mojej rodziny. Uściskałam najpierw Crystal, potem Emily i Julie. Nie były smutne, wiedziały, że czeka je lepsze życie. Potem podeszłam do mamy. Jej oczy wyrażały wszystko. Była ze mnie dumna, choć do tej pory nie wiem dlaczego.

- Poradzisz sobie – powiedziała. – Jesteś mądrzejsza niż myślisz. Doskonale wiesz, co musisz zrobić. Kocham cię, Rosa.

- Kocham cię, mamo – szepnęłam, zanim gwardziści mnie odciągnęli. Już z nimi nie walczyłam. Osiągnęłam swój cel. Kazali patrzeć mi na moją rodzinę, kiedy wchodziła na szubienicę. Kazali patrzeć się na jej śmierć. Ale to mi nie przeszkadzało. Oglądałam dalsze wydarzenia, jakby mnie nie dotyczyły, jakbym była tylko kolejną obcą osobą w tłumie. Widziałam jak kat zakłada im pętle na szyje, ich zwisające, martwe ciała i uśmiechałam się. Wiedziałam, że tam, gdzie idą będzie im o wiele lepiej.

Gdy już mnie nie trzymali, odwróciłam się do tego chłopaka i z uniesioną głową, oddałam mu miecz. Chciał mnie ponownie uderzyć, ale tym razem nie pozwoliłam mu na to. Złapałam jego rękę i odsunęłam od swojej twarzy.
- Nie zadzieraj ze mną – powiedziałam mu prosto w oczy. Nigdy więcej tego nie zrobił.

No i co na to powiecie? 

Przepraszam za ten tydzień opóźnienia, ale semestr się kończy i tak dalej, sami wiecie jak to jest. Ale wystawianie ocen już prawie za mną i jestem niezwykle dumna ze swojej średniej. Za tydzień zaczynam ferie i postaram się nadrobić wszelkie zaległości w pisaniu, i czytaniu Waszych notek. A co u Was? Jak oceny? Macie już ferie czy dopiero będziecie mieć?

Bym zapomniała. Od teraz można to opowiadanie czytać również na wattpadzie, jeśli komuś jest wygodniej.

Piszcie jak się podoba i do następnego.