5.

Rosabelle

Zmagam się z prądem rzeki. Zrobiłam sobie jakieś prowizoryczne wiosło, ale to i tak za mało. Nurt jest bardzo silny i muszę się nieźle nagimnastykować, żeby dopłynąć do brzegu. Wtedy uświadamiam sobie, że będę musiała coś zrobić z tratwą.

Rozwiązuję linę i rzucam ją na piasek. Przenoszę bale na plażę, aby wyschły. Postanawiam rozpalić ognisko, dlatego udaję się do lasu po jakieś patyki. Nie muszę długo szukać, od razu znajduję to, co chcę. Wracam z naręczem chrustu i męczę się przez chwilę z wydobyciem iskry, ale w końcu mi się udaje. Wyjmuję z plecaka kubek z jagodami i kilka kromek chleba. Póki ognisko jeszcze się zbytnio nie rozpaliło, robię sobie prowizoryczną dzidę, zdejmuję buty i wchodzę do rzeki. Jest pełna ryb, tak jak się spodziewałam. Wystarczy kilka szybkich ruchów abym miała już ich pełno. Biorę nóż i obrabiam je, tak aby były gotowe do spożycia. Nie jest to przyjemne zajęcie, ale coś jeść muszę.

Nie wiem ile dni zajmie mi wędrówka i czy dalej będzie jakieś inne źródło pożywienia, dlatego postanawiam sobie zrobić mały zapas. Przygotowuję kilka ryb więcej i wszystkie piekę w ognisku. W między czasie zajadam się chlebem i owocami, których wcześniej nazbierałam. Smakują niesamowicie, zwłaszcza, że od północy prawie nic nie jadłam. Wyciągam wodę i popijam.

Ryby już są gotowe, dlatego zjadam jedną z nich, a resztę zawijam w jakąś bluzkę i wkładam do plecaka. Jagody, które pozostały, też tam lądują. Pakuję nóż, linę i grot z mojej włóczni. Pozwalam ognisku przygasać, a sama ściągam z siebie ubrania i idę do rzeki, aby się umyć. Woda jest chłodna, co jest bardzo przyjemne w tak upalny dzień. Chociaż w lesie tego nie czułam, tu na otwartym terenie, słońce praży mocno, mimo chłodu bijącego od rzeki.

Spoglądam na swoje odbicie. Widzę brudną, ale piękną dziewczynę. Jest zmęczona, ale jej oczy się uśmiechają. Nie wiem co widzę w jej twarzy. Porażkę czy zwycięstwo? Pogodzenie się z losem czy pragnienie zemsty? Chyba wszystko naraz. Wygląda na silną kobietę, ale nie wiem czy taka jest, czy taka jestem. Nie mogę uwierzyć, że nie widać po mnie wszystkiego, co dzieje się w moim wnętrzu. Nigdy nie ufałam wyglądowi. Tej dziewczynie, którą widzę w rzece też nie ufam.

 Szybko zmywam z siebie pot i kurz, myję włosy i wychodzę na brzeg, aby się osuszyć. Nie trwa to długo, mimo iż słońce powoli już chowa się za horyzont.

Ubieram się w te same ubrania. Nie są jeszcze jakoś strasznie brudne, a nie mam przecież całej szafy na zmianę. Wiążę wilgotne włosy w kucyk i zakładam buty. Zanoszę bale do lasu, a nadpalone gałązki z ogniska wrzucam do rzeki. Popiół mieszam z piaskiem. Zarzucam na plecy ciepłą bluzę i zabieram wszystko, co moje.

Słońce już zaszło. Robi się coraz zimniej. W Illiwe nocą potrafi być zaledwie pięć stopni, podczas gdy w dzień temperatura czasami dochodzi do czterdziestu. Postanawiam poszukać odpowiedniego drzewa, zanim całkiem się ochłodzi.

Zagłębiam się w las. Ta część jest trochę bardziej zarośnięta, niż poprzednia. Miejscami nie jestem w stanie przejść bez odgarniania gałęzi na bok. Jestem już nieźle zmęczona. Od dwóch dni nie spałam, ale do tej pory nie bardzo to czułam. Moje myśli były zajęte planem ucieczki i wspomnieniami. Teraz też tak jest, ale przez to przebija się zmęczenie i senność. Wiem, że jeśli szybko się nie położę, usnę na stojąco.

Idę jeszcze parę kroków i zatrzymuję się pod wielkim drzewem. Jego gałęzie są rozłożyste i dość nisko nad ziemią, więc jeśli spadnę, raczej się nie połamię. Podciągam się na rękach. Układam się na jednej z nich, liście całkowicie przesłaniają mi widok. Wkładam plecak pod głowę i nakrywam się kocem. Momentalnie zasypiam.

Biegnę najszybciej jak mogę. Nie pamiętam dlaczego to robię. Chcę się zatrzymać, ale nie jestem w stanie. Nogi same niosą mnie w kierunku rynku. Co się tam dzisiaj dzieje? Dlaczego zebrało się tylu ludzi? Pewnie znów jakieś głupie obwieszczenie Flaj’a. Więc dlaczego tak się śpieszę? Zwykle mam w nosie jego uchwały, jestem na mało której uroczystości. Więc dlaczego na tą nie chcę się spóźnić?

Przepycham się przez tłum. Co się ze mną dzieje? Zawsze staję na końcu. Nigdy nie byłam w pierwszym rzędzie. Dlaczego chcę być tak blisko?

Staję. Widzę szubienicę i cztery pętle. Kto tym razem? Jakiś biedny chłopiec, który ukradł jabłko, aby nie umrzeć z głodu? Matka, która chciała nakarmić dzieci za znalezioną monetę? Nie wiem.

Ludzie wlepiają we mnie wzrok. Gapią się, jakby zobaczyli potwora. W jednych spojrzeniach widzę współczucie, w innych pogardę. Kim jestem? Co zrobiłam?

Nic nie wiem. Nie jestem w stanie myśleć. Moje oczy zapełniają się łzami. Nie, przecież ja nigdy nie płaczę. Wycieram oczy rękawem.

Idą. Kto to jest? Dlaczego mam wrażenie, że je znam?

Cztery kobiety. A może dziewczyny?

Znów podrywam się do biegu. Ktoś mnie trzyma, wyrywam się. Nie patrzę na tłum. Muszę do nich dotrzeć. Ostatni raz się pożegnać.

Strażnicy. Otaczają mnie. Nie dam się powstrzymać. Zabieram jednemu szpadę. Cofają się. Zdaje się, że wiedzą kim jestem. Ale ja nie wiem. I nie ma pojęcia jak się zatrzymać.

Nie zabijam. Jeszcze nie. Biegnę do skazanych. Przytulam każdą z nich po kolei. Wiem, że nie mogę ich uratować. Ale wiem też, że tam będzie im lepiej. Dlatego nie zatrzymuję ich. Staję przed samą szubienicą i patrzę jak zakładają im pętle na głowę.

Tym razem nikt nie czyta wyroku. Bo go nie ma. One są niewinne. Winna jestem ja.

Budzę się zalana potem. Nie miałam koszmarów od jego śmierci. Nie wiem, co spowodowało ten sen. Nie wiem, co zrobić, żeby przestały mnie nękać. Wszystko było takie realistyczne. A już myślałam, że udało mi się wyjść na prostą. O ile to możliwe po takich przeżyciach. Najwyraźniej jednak on pozostawił po sobie większy ślad, głębszą ranę.

Nie chcę zasypiać, bo boję się, że znów do mnie przyjdą. Ale to niezależne ode mnie. Jestem tak zmęczona, że prawie od razu zamykam oczy.

Ktoś pociąga za sznur. Koniec. Nie mam już nic. Zostałam sama. Nie puszczę im tego płazem. Chcę wiedzieć, kto kryje się pod kapturem kata. Ale on się nie odwraca. Wchodzę po schodkach. Ciągnę go za rękę i odwracam do siebie.

Nie patrzy na mnie. Nie obchodzi mnie to.

Pociągam za kaptur. Już opada. Za chwilę się tego dowiem.

Upadam.

Nic nie wiem.

Nie chcę żyć.

Chcę.

Zemszczę się.

Budzę się z krzykiem na ustach, ale momentalnie przestaję wrzeszczeć, bo przypominam sobie, gdzie jestem. Słońce powoli wstaje, a ja wiem, że już nie usnę. Dlatego składam koc i pakuję go do plecaka. Wyjmuję kromkę chleba i rybę. Jem je powoli i popijam wodą. Schodzę z drzewa i ruszam w drogę.

Nie chcę myśleć o wydarzeniach ze snu, ale choćbym nie wiem jak się starała, nie mogę o tym zapomnieć. Powtarzam sobie, że to tylko sen, ale w głębi wiem, że to zdarzyło się naprawdę. Jeszcze zanim go zabiłam. Zanim wylądowałam w więzieniu.

Zawiniłam, a im się oberwało. Zginęła cała moja rodzina.

Nic nie zrobiłam. Chciałam tylko uratować dziecku życie.

Jestem wściekła. Mam ochotę krzyczeć, ale wiem, że nie mogę. Znajdą mnie.

Zaczynam biec. Mam nadzieję, że to rozładuje wszystkie emocje, które dusiłam w sobie od tamtego czasu.

Coraz szybciej. Biegnę. Uciekam. Krok za krokiem. Oddycham ciężko, ale nie przestaję. Przyśpieszam jeszcze bardziej. Nie zwracam uwagi na gałęzie, smagające mnie po twarzy. Przeskakuję nad przeszkodami i omijam drzewa. Płuca mnie palą, ale nie zatrzymuję się. Mam wrażenie jakbym zostawiała za sobą całe życie, krzywdy, cierpienie. Czuję jak ulatuje ze mnie wściekłość, żal i wszystkie emocje.

Potykam się, ale nie przewracam. Nie mogę już oddychać, ale nie chcę przestać biec. Nie potrafię też zwolnić. Więc biegnę dalej. Nie wiem jakim cudem łapię oddech, ale nie obchodzi mnie to. Nie czuję już nic.

Mam wrażenie jakbym wyszła z siebie i stanęła obok. Zamykam na chwilę oczy, a gdy już je otwieram, to dziwne uczucie znika. Nie wiem ile czasu już biegnę, ani jaką odległość już pokonałam. Nie myślę o niczym. Chciałabym aby tak pozostało już zawsze. Chciałabym móc w nieskończoność biec i zapomnieć o wszystkim.

Moje życzenie nie zostaje wysłuchane.

Potykam się.

Upadam.

Jak we śnie.

Nie. Nie chcę o tym myśleć.

Leżę na ziemi. Łapię oddech. Dopiero teraz czuję ból w klatce piersiowej. Duszę się. Nie mogę złapać oddechu.

Ocieram rękawem twarz i widzę krew. Dotykam czoła, policzków, nosa. Czuję pod palcami zadrapania pozostawione przez gałęzie. Nie zwracam na to większej uwagi.

Podnoszę się. Ledwo stoję na nogach. Jestem wyczerpana, ale na to też nie zwracam uwagi. Wracają wspomnienia, przypominam sobie sny. Nie tylko ten dzisiejszy. Również te sprzed dwóch miesięcy, sprzed pół roku, te jeszcze wcześniejsze.

Osaczają mnie. Wszędzie widzę współczujące i pogardliwe spojrzenia ludzi. Widzę smutek na twarzach sióstr i podziw w oczach mamy. Widzę pętle i zwisające ciała. I widzę go. Jest w każdym z moich snów. Ale go nie znam. Nigdy nie pokazuje twarzy. Zawsze gdy jego kaptur opada, ja upadam. I sen się kończy.

Tysiące razy próbowałam sobie przypomnieć kim jest. Wiem, że widziałam jego twarz. Ale nie potrafię jej sobie przypomnieć. Dręczy mnie w każdym z koszmarów. Czasem też poza nimi.

Opieram się o drzewo i głośno wciągam powietrze. A potem je wypuszczam. Wdech i wydech.

- Dosyć – szepczę. – Dosyć.

Wdech i wydech. Zamykam oczy i je otwieram.

- Dosyć – mówię głośniej.

Wdech i wydech.

- Dosyć! – wrzeszczę ile sił w płucach. Mam gdzieś, czy mnie usłyszą czy nie.

Wdech i wydech. Po policzku spływa mi łza. Wycieram ją i znów puszczam się biegiem w nieznane.

Witam. Dzisiaj dłuższy rozdział tak na Święta. Może nie jest za wesoły, ale mam nadzieję, że się podoba. Jeśli mam u kogoś zaległości, to piszcie. Postaram się nadrobić przez świąteczną przerwę. Do zobaczenia po Nowym Roku. 
Już słychać kolędy,
Już pachnie świętami,
Syn Boży się rodzi,
By zamieszkać z nami. 

Niech Święta Bożego Narodzenia przyniosą Wam pokój, radość i nadzieję na spełnienie wszystkich marzeń w nadchodzącym Nowym Roku 2016. Wesołych Świąt!