3.

Rosabelle

Między drzewami czuję się o wiele bezpieczniej, mimo że las jest jeszcze bardzo rzadki i niezarośnięty. Cały czas jednak czuję obecność pościgu tuż za mną. No może nie aż tak tuż, tuż, bo dzieli nas kilka godzin marszu. Jednak jeśli mają konie, to i tak po mnie.

Zagłębiam się coraz dalej. Jestem już trochę zmęczona, ale tylko trochę. Dziadek uczył mnie nie tylko posługiwania się mieczem, ale też trenował w biegu, wytrzymałości i radzeniu sobie w trudnych warunkach. Innymi słowy uczył mnie wszystkiego, co potrzebne do przetrwania.

Zatrzymuję się na chwilę tylko po to, aby napić się wody. Odrywam sobie też kawałek chleba. Wiem, że jeśli będę szła, a nic nie jadła, daleko nie zajdę. Więc, mimo iż nie mam ochoty, powoli gryzę kromkę.

Mam świadomość, że jest dopiero szósta albo siódma rano, ale już zaczynam myśleć, gdzie się zatrzymam na noc. Robienie sobie szałasu jest trochę bez sensu, ponieważ nazbieranie gałęzi do jego budowy będzie czasochłonne, a rano będę musiała wszystko porozkładać po lesie, żeby zatrzeć ślady. Więc szałas odpada.

Mogę spać w jakiejś norze albo dziupli. Ewentualnie między korzeniami, ale to trochę niebezpieczne. W lasach Illiwe nie ma żadnych dzikich zwierząt. Jest to spowodowane buntem, który kiedyś wybuchł. To nawet lepiej. Boję się raczej, że zostawię zbyt oczywiste ślady. Da się przecież zauważyć, że nie leżał tam żaden jeż czy żaba, tylko coś większego. A skoro w naszych lasach nie ma żadnych większych zwierząt, to kto jest głównym podejrzanym? Ja.

Chyba najlepszym rozwiązaniem będzie nocowanie na drzewie. Mam to szczęście, że dość łatwo na nie wejść, przynajmniej mi, bo robiłam to już tysiące razy, a poza tym można doskonale ukryć się wśród liści. Gałęzie są rozłożyste i szerokie, więc nie ma szans żebym spadła, a nawet jeśli, to najwyżej będę rano trochę obolała, ale nie powinnam się połamać.

Aktualnie mamy koniec czerwca, czyli jest ciepło. Czasem aż za bardzo, ale w lesie tego nie czuć. W nocy za to jest dosyć chłodno. To kolejny powód, dlaczego najlepiej nocować na drzewie. Przynajmniej nie będzie aż tak ciągnęło od ziemi. Obym tylko zaszła do Arabell zanim przyjdzie zima.

Rozglądam się dookoła. Las staje się gęstszy, bardziej zarośnięty. Drzewa zaczynają być coraz wyższe i coraz bardziej przesłaniają niebo. Krzaków nie ma jeszcze zbyt wielu, ale widzę krzaczki z jagodami. Przyglądam się im dokładnie. Potrafię rozróżnić, co nadaje się do spożycia, a co nie. Stwierdziwszy, iż są jadalne, postanawiam nazbierać ich trochę do kubka.

Zbierając, przypominam sobie lato, kiedy miałam dziesięć lat i razem z Crystal, moją starszą o pięć lat siostrą, pomagałyśmy mamie robić konfitury. Robiłyśmy je każdej zimy, odkąd pamiętam. Przypominam sobie jak wieczorami siadałyśmy i zajadałyśmy je z chlebem, patrząc na trzaskający w kominku ogień, i słuchając opowieści mamy o dawnych czasach.

A teraz już ich nie ma. Każde wspomnienie wywołuje ogromny ból w piersi. Ale nie mogę ot tak, po prostu przestać o nich myśleć. Gdzieś w głębi umysłu zakopałam wspomnienia z ich śmierci. Dużo mnie to kosztowało, a jeszcze więcej wysiłku muszę włożyć w utrzymanie ich tam. Nienawidzę się za to, że nie mogłam temu zapobiec, ale z drugiej strony mam nadzieję, że kiedyś sobie wybaczę. Rozsądek mówi mi, że to nie moja wina. Poza tym już je pomściłam. Ale serce każe mi być silną aż do czasu, kiedy opuści mnie poczucie winy.

Minęły zaledwie dwa miesiące. To zdecydowanie za krótko, żeby zapomnieć o takim okropieństwie. A to wszystko dlatego, że chciałam pomóc małemu chłopcu. Tylko dlatego, że On się akurat napatoczył. Nigdy nie miałam szczęścia, ale to już była przesada.

Nienawidzę tego kraju, ale za kilka miesięcy już mnie tu nie będzie. W tym czy innym sensie.

Mrugam kilka razy, żeby pozbyć się łez. Nie mam zamiaru płakać, ani się nad sobą użalać. Muszę przetrwać. W Arabell czeka mnie inne życie, druga szansa.

Wkładam kubek z jagodami na samo dno plecaka i biegnę. Biegnę, co sił w nogach. Tylko to może mi pomóc uciec od myśli. Jeśli skupię się na biegu, nie będę musiała o niczym myśleć. Skupiam się na gałęziach, które trzeszczą pod moimi stopami, na kurzu unoszącym się dookoła, na śladach, które zostawiam na suchej ziemi. Skupiam się na błękicie nieba nade mną, na bzyczących owadach, latających wszędzie wokół. Biegnę i patrzę na otaczającą mnie przyrodę. Jest piękna, niesamowita, żywa. W ogóle nie pasuje do państwa, do zasad jakie w nim panują. Czuję jakby to był zupełnie inny świat. Ale nie jest. To tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że człowiek może zniszczyć wszystko, jeśli tylko wystarczająco tego chce. A Flaj chciał.

Zatrzymuję się dopiero, gdy słońce jest już wysoko na niebie, ale nie dlatego, że chcę na nie popatrzeć. Na mojej drodze pojawia się pierwsza przeszkoda. Rzeka.

Nie miałam pojęcia, że w Illiwe są jakiekolwiek zbiorniki wodne. Ale co ja tam wiem? Przecież puszcza zajmuje połowę państwa.

Przez chwilę zastanawiam się co zrobić. Umiem pływać, ale przemoczone ubrania i zawartość plecaka nie pomogą mi w dalszym marszu. Nie mogę tyle ryzykować. Nie wyschną tak szybko, nawet w samo południe. Dotarłam już do tej części lasu, gdzie słońce ledwo przebija się przez korony drzew.

Zdaję sobie sprawę z tego, że zrobiłam sobie dość dużą przewagę, ale suszenie ubrań znów ją zniweluje. Nie mogę iść w mokrych, bo się rozchoruję, a katar i gorączka wcale mi do szczęścia nie są potrzebne.

Postanawiam iść brzegiem rzeki, aby poszukać jakiegoś węższego miejsca. Wsłuchuję się w szum wody, patrzę na fale rozbijające się o kamienie i wyrzucone na brzeg muszle ślimaków. Wpatruję się w drugi brzeg, jest taki sam, jak ten, na którym jestem. Kamienisty, pokryty opadniętymi igłami i liśćmi z drzew. Gdzieniegdzie leżą kłody i ułamane gałęzie. Można by pomyśleć, że skoro zabiłam człowieka z zimną krwią, nie powinnam się zachwycać przyrodą. Ale dlaczego mam tego nie robić? Też byłam kiedyś małym, niewinnym dzieckiem, ale życie nauczyło mnie, że tutaj się tak nie da. Nie mogłam cały czas iść ślepo za nimi, to było nie w porządku wobec mojego sumienia, mojej rodziny, moich zasad.

Ktoś by powiedział, że stałam się przestępcą, tylko po to, żeby trzymać się swoich racji i mogłabym się z tym zgodzić. Ale z drugiej strony zrobiłam to, żeby im wszystkim ulżyć. Przelała się czara goryczy. Zniosłabym każde poniżenie, biedę, to, że nie mogłam mówić tego, o czym myślałam, a to, co nam kazano. Ale to co mi zrobił…, nie mogłam mu tego puścić płazem.

Uświadamiam sobie, że tak mocno zaciskam zęby, że aż zaczyna mnie boleć szczęka. Biorę kilka głębokich wdechów i skupiam się na błękicie wody przede mną. Idę już dość długo, ale nie widzę żadnego zwężenia. Postanawiam zbudować tratwę.

Zagłębiam się powrotem w las w poszukiwaniu bali, które będą się do tego nadawały.

Hej! Jak się podoba kolejny rozdział? I co myślicie o szablonie? Wykonała go Mia z LOG'a. W niektórych rozdzielczościach jest jeszcze kilka błędów,  ale pracujemy nad tym. Piszcie, co myslicie. Do zobaczenia za dwa tygodnie.