2.

John

- John! – słyszę. – John, wstawaj! Jedziemy!

- Jedziemy?! – odkrzykuję. – Dadzą nam konie? – mruczę pod nosem. – Ta, na pewno.

Jestem żołnierzem, strażnikiem prezydenta. Prezydenta, którego już nie ma. Przez nią.

- Atanworth? – wołam przez zaciśnięte zęby. Nienawidzę jej.

- Tak! Ale rusz się, bo pojedziemy bez ciebie! – Na to bym się nie zgodził. Wstaję z łóżka i podchodzę do kufra. Wyjmuję ubrania, w które za chwilę się ubiorę, a resztę mojego dobytku wkładam do plecaka. Ścielę łóżko, sprzątam w pokoju i zakładam buty. Teraz, kiedy jedziemy, na nasze miejsca przydzielą kogoś innego. Izba, w której mieszkałem od dziesięciu lat, będzie należała do jakiegoś innego żołnierza. Nie umiem sobie tego wyobrazić, ale nie mam czasu na myślenie.

Staję przed lustrem. Spogląda na mnie wysoki, smukły chłopak, o dużych zielonych i błyszczących, ale podkrążonych oczach. Od Jego śmierci nie mogę spać. Wciąż śnią mi się koszmary. W nocy drzemię dwie lub trzy godziny i takie są tego efekty. Mężczyzna w lustrze ma zapadnięte policzki i przesuszone usta, a krótkie, ciemne włosy sterczą mu na wszystkie strony.

Przeczesuję palcami swoją czuprynę i ostatni raz zerkam na miejsce, w którym spędziłem pół swojego życia. Zamykam drzwi i idę korytarzem do stołówki. Tam czeka już na mnie reszta załogi. Bierzemy prowiant, starczy nam go może na dwa dni. Resztę pakuje Richard – komendant.

- Zwijamy się – krzyczy. Rozkaz to rozkaz, w takiej czy innej formie.

Idziemy. Dowódca dostaje konia, Max i Tom mają prowadzić osły z jedzeniem, reszta idzie piechotą.

- A nie mówiłem? – Uśmiecham się do Chrisa. Jest moim najlepszym przyjacielem. Znamy się prawie od zawsze. Kiedy byliśmy mali, mieszkaliśmy naprzeciwko siebie. Jego rodzice przyjaźnili się z moimi, bawiliśmy się razem, spotykaliśmy niemalże codziennie. A później mama i tata przepadli, a ja błąkałem się po ulicach, szukając ich. Flaj mnie przygarnął. Miałem wtedy dziesięć lat. Zamieszkałem w koszarach razem z żołnierzami i razem z nimi ćwiczyłem.

- Mówiłeś, mówiłeś. – Chris wywraca oczami i podchodzi do mnie. – O czym tak myślałeś?

- Wspominałem dawne czasy – mówię. Mam raczej na myśli te dobre czasy. Nie chcę pamiętać rodziców, myśl o nich sprawia mi zbyt mocny ból.

- Pamiętasz jak znaleźliśmy tą ledwo żywą dżdżownicę? A ty powiedziałeś, że skrócisz jej męczarnie i ją zjadłeś?

- Pamiętam i myślę, że zrobiłbym to samo teraz. Flaj był takim dobrym człowiekiem – dodaję ze smutkiem.

- Racja. On też próbował pomagać ludziom, a oni nawet nie potrafili mu być wdzięczni. – Widzę smutek w jego oczach. Prezydent dla niego również był jak drugi ojciec. Obaj nie mogliśmy zrozumieć tej dziewczyny.

- Myślisz, że ona jest jakąś psychopatką? Kto zabija ludzi bez powodu? I to tak wspaniałych ludzi?

- Nie mam pojęcia, ale chętnie zabiłbym ją – mówi to z nienawiścią. Doskonale wiem co czuje.

- Chłopaki nie ociągajcie się, bo was zostawimy. – Dobiega nas gruby głos komendanta. Spostrzegam, że zostaliśmy daleko w tyle. Dobiegamy do reszty.

- Przepraszamy – mówi Chris.

- Spoko, spoko, tylko pilnujcie się, bo następnym razem was nie zawołam.

Mam ochotę jeszcze trochę powspominać, więc zagaduję przyjaciela.

- A pamiętasz jak nie mogłem zapamiętać twojego imienia i wciąż mówiłem na ciebie Iris?

- Tak, a potem kiedy już zapamiętałeś, dalej tak mówiłeś, bo wiedziałeś, że mnie to wkurza.

- Iris? – pytam, a on wybucha śmiechem.

- Nadal tego nie lubię, więc ogarnij się albo ci przywalę. Teraz już wiem jak to się robi. – Tym razem to ja się śmieję. Dobrze jest mieć taką osobę. Nie wiem, co ja bym bez niego zrobił.

Podchodzę do komendanta.

- Richard, a pamięta pan, kiedy tu przybyłem? – zagaduję.

- Oj tak. Byłeś takim słodkim i ślicznym chłopcem. – Rozczula się, ale chwilę potem poważnieje. – Wciąż pamiętam poszukiwania twoich rodziców.

Przed oczami staje mi wspomnienie, które, jak mi się wydawało, już dawno wyrzuciłem z głowy. Flaj, kiedy mnie znalazł, nakazał poszukiwania. Trwały w nieskończoność, dłużyły się niemiłosiernie, aż pewnego dnia odnaleźli ich. Mama była cała posiniaczona i miała poderżnięte gardło, tata natomiast rozłupaną czaszkę. Nie mam pojęcia kto i dlaczego im to zrobił. Od tamtego dnia całkowicie oddałem się służbie gwardzisty. Trenowałem więcej niż inni, często się przepracowywałem, brałem na siebie różne dodatkowe zadania, wszystko po to, aby wymazać ten obraz z głowy. Prawie nie spałem, a jeśli już zdołałem zasnąć, to budziłem się co godzinę, bo wciąż widziałem przed oczami ich ciała.

Flaj to zauważył. Często do mnie przychodził, rozmawiał, początkowo nawet pomagał mi zasnąć. Z czasem ten obraz zacierał się w mojej głowie i nie pamiętałem go, aż do teraz.

Moja więź z nim była szczególna i dlatego czuję jakbym stracił rodziców po raz drugi. Nigdy jej tego nie wybaczę.

- A ja nie pamiętam – mówię. Nie chcę dalej ciągnąć tego tematu.

- Spokojnie chłopcze. Nie musisz się tak denerwować. – Chyba musiałem zrobić jakąś minę, która mu to zasugerowała. A może aż tak dobrze mnie zna. Richard jest moim dowódcą od dziewięciu lat, czyli od zawsze. Kiedy wcielono mnie do armii, byłem jedenastoletnim chłopcem załamanym po śmierci rodziców. On dowodził ich poszukiwaniami, a potem razem z prezydentem pomagali mi się pozbierać. On jako jedyny, oprócz Chrisa, może ich ze mną wspominać.

- Przepraszam – mówię.

- Nie masz za co – odpowiada i klepie mnie po plecach. To niewielki gest, ale dodaje mi otuchy. Znów zagłębiam się w swoich myślach. Pierwszy raz od bardzo dawna myślę o rodzicach, o wspólnie spędzonym czasie. I jest to pierwszy raz kiedy wspominam ich ze wzruszeniem, a nie rozpaczą i nienawiścią do tych, którzy to zrobili.

- Stać! – Z zamyślenia wyrywa mnie głos komendanta. Zatrzymujemy się na wzgórzu. Richard wyciąga lunetę i rozgląda się dookoła. Widzę jak się uśmiecha. Podaje ją mnie, a w jego oczach widzę podziw. Przykładam przyrząd do oka i patrzę najpierw w prawo, potem w lewo, a na koniec przed siebie. Nie widzę zbyt dobrze, bo stoimy pod słońce, ale kilka pagórków od nas znajduje się jakiś mały punkcik. Manipuluję przy ostrości. Niewiele to daje, ale mogę zobaczyć, że ta kropeczka, to człowiek. Samotny człowiek u skraju lasu.

- Czy to ona? – pytam komendanta.

- Tak, to uciekinierka – mówi, a w jego oczach znów widzę tą nutkę dumy i podziwu.

- Dlaczego jest pan z niej dumny? – Ostatnie słowo wypowiadam niemal z obrzydzeniem. Przecież ona jest zdrajczynią, morderczynią.

- Wiedziałem, że dziewczyna jest sprytna, ale nie sądziłem, że aż tak. Myślałem, że poczeka trochę, zanim ruszy w drogę. Jest tak samo łebska, jak jej dziadek. – Nie do końca wiem o czym mówi. Jej dziadek? Co do tego wszystkiego ma jej rodzina?

Przykładam jeszcze raz lunetę do oczu. Słońce wzniosło się trochę, więc lepiej teraz widać. Widzę jej długie, blond włosy i nie mam już wątpliwości, że to Rosabelle. Mimowolnie zaczynam się zastanawiać, jakim cudem dziewczyna o tak ładnym imieniu, mogła się dopuścić takiego czynu. Jednak zaraz karcę się w duchu za tą myśl. Powinienem ją nienawidzić, a nie zachwycać się jej imieniem czy ją usprawiedliwiać. I tak właśnie jest. Nienawidzę jej, ale czasem nie kontroluję swoich myśli.

Chwilę później zauważam jakiś ruch.

- Lepiej się nie ociągajmy, bo nam ucieknie – mówię, podając lunetę komendantowi.

Spodziewaliście się drugiej perspektywy? Mam nadzieję, że polubicie Johna tak samo jak ja. Piszcie co tam u Was. Następny rozdział za dwa tygodnie.

Pozdrawiam